“Oh nee, daar gaan we weer.. Zweethandjes, tintelingen door mijn hele lijf, een bonkend hart voelbaar in mijn keel. Het overvalt me, ik krijg direct gedachten van “Weg hier, stel dat mijn collega’s het aan me zien”. En ondertussen krijg ik alweer bijna geen lucht meer. IK WORD GEK!” “Maar Michelle, mag ik dan wel bij jou in behandeling, ik heb een verwijsbrief”
Wat hierboven staat geschetst is een klein voorbeeld van een situatie van een (dreigende) paniekaanval van een van mijn clienten. Angst- en paniekklachten zijn klachten die ik de laatste tijd het meeste zie in mijn praktijk. Ook niet zo gek in de huidige maatschappij. Maar daar gaat deze blog niet over. Mocht je nou meer willen lezen over angststoornissen, lees dan mijn blog Geen Paniek.
Nee, de huidige blog gaat wel over paniek, maar dan paniek die er momenteel heerst in de geestelijke gezondheidszorg. Steeds meer clienten vallen tussen het wal en schip, omzetplafonds worden bereikt en zelfs huisartsen zien door de bomen het bos niet meer. Nu zul je denken, hier heb je toch al wat over geschreven? Klopt, de gekte in de zorg, van begin van 2017. Maar helaas, het kabinet heeft niet naar me geluisterd. En komend jaar zal er ook weinig veranderen.. Het NIP en andere beroepsverenigingen pleiten voor kwaliteit van zorg, zo is sinds van begin van dit jaar het kwaliteitsstatuut geïntroduceerd en verplicht, maar ondertussen verandert er bar weinig bij de zorgverzekeraars.
Door alle gekte in de zorg, krijg ik zelf gemiddeld wekelijks zweethandjes en ervaar ik veel stress. Clienten willen vergoedingen, er wordt een DBC (diagnose behandel contract) online voor ze geopend, en het traject kan starten. Maar dan komt de afronding, ontstaan er vraagtekens rondom directe en indirecte declarabele tijd. Percentages behandeling door een hoofdbehandelaar. En dan zijn de eisen ook nog eens per zorgverzekeraar verschillend. Nee, begrijp me niet verkeerd, maar dan krijg ik bijna een paniekaanval. Nachten kan ik wakker liggen rondom het ‘correct’ afsluiten van een dossier.
De zorgverzekeraars hebben volgens mijn mening te veel invloed in de GGZ. Ze willen privacy gegevens, willen ROM-data (gegevens over klachten en voortgang behandeling, oftewel ff controleren of jij als behandelaar je werk wel goed doet..), een diagnose en bepalen ook meteen hoelang jouw traject mag duren. Kortom, we moeten allemaal in het protocol en keurslijf passen (van de eisen van de zorgverzekeraar), wil je recht hebben op vergoeding. En heb je dan geen contract als zorginstelling of praktijk of vrijgevestigde, dan krijg je helemaal geen vergoeding. Heb je wel een contract, dan is het nog steeds afwachten op hoe hoog je vergoeding van zorg zal zijn.
Kortom, paniek in de zorg. Want sinds vorig jaar ondervinden steeds meer clienten er hinder van. Wachtlijsten zijn enorm, diverse klinieken en instellingen zijn al noodgedwongen gesloten. Omzetplafonds zijn bereikt, oftewel de client mag nu zelf opdraaien voor zijn/ haar traject. Net alsof een client die al geen uitweg meer ziet, zich hier ook nog eens over druk zou willen maken.
De laatste tijd krijg ik veel verzoeken of ik plek heb. “Ik heb een verwijsbrief, en ik wil graag vergoeding” is meestal het eerste wat ik te horen krijg. Nu ben ik geen GZ-psycholoog en heb ik geen contracten met zorgverzekeraars, dus basis-ggz wordt bij mij sowieso niet vergoed. Specialistische-ggz wordt wel vergoedt, maar word je wel weggeschreven in de befaamde DBC-constructie (het online registratiesysteem). Oftewel, al je gegevens gaan naar de verzekeraar en je krijgt een diagnose die je wellicht de rest van je leven achtervolgt. En oja, ondanks dat je wel recht hebt op vergoeding, ben je alsnog je eigen risico kwijt. Dubbelop betalen dus.
Clienten weten dit vaak niet, en worden onnodig weggezet in een DBC, met alle gevolgen van dien. Enkel omdat ze die vergoeding zo graag willen. Toch willen steeds meer clienten ook particulier in behandeling. Je krijgt dezelfde behandeling, het gaat vaak sneller, en je krijgt geen DBC aan je broek! Zelfde hoogte van kosten, ongeveer evenredig aan je eigen risico. Meer privacy, geen verplichtingen voor je behandelaar en vaak sneller uit behandeling, omdat je behandelaar volledige focus op jou en je problemen kan hebben. En geen rekening hoeft te houden met indirecte registratie-tijd, ROM en vergoedingen.
Middels deze blog heb ik mijn frustraties rondom de gekte in de zorg weer even van me af kunnen schrijven. Dit jaar focus ik mij voornamelijk op mijn clienten en probeer ik alle rompslomp in de specialistische GGZ wat meer links te laten liggen. Desondanks staat mijn deur wel altijd open voor clienten die graag in de specialistische (vergoede) zorg geholpen willen worden.
Liefs,
Michelle