De laatste tijd merk ik dat er veel gaande is in de wereld van levensvraagstukken en psychologische klachten. Zo schreef ik al eerder over de hype rondom burn-out en de Quarter-Life Crisis. Het doet me goed om te zien dat het taboe rondom gesprekken met een psycholoog of coach doorbroken wordt. Maar we moeten wel oppassen dat we niet allemaal als makke lammetjes ons gaan verschuilen achter stress cq psychische klachten. Want de oorzaak van onvrede of klachten kan ook zeer goed ergens anders in liggen.
Iedereen krijgt in zijn leven te maken met tegenslagen en teleurstellingen. Je maakt iets ingrijpends mee, krijgt te kampen met een verlies of iets anders waar je last van kunt hebben of van slag van bent. Maar of je dan psychische klachten ontwikkelt, hangt van diverse factoren af. Echter, bijna de helft van de Nederlanders krijgt in zijn of haar leven te maken met psychische klachten (cijfers hier). Dit cijfer nam de laatste jaren zelfs in dusdanig mate toe. Niet gek, gezien wat er zich allemaal afspeelt in de huidige maatschappij, de druk die we ervaren (lees: onszelf opleggen) en social media. Mensen praten vroeger niet zo makkelijk over hun problemen of klachten, maar tegenwoordig is dit taboe gelukkig doorbroken.
Echter, er lijkt ook een hype rondom diagnosticeren te zijn ontstaan. Bijna elke Millennial heeft een Quarter-Life crisis en de rest eromheen een burn-out. Het ziekteverzuim lijkt drastisch toe te nemen en werkgevers, HR en managers weten niet meer wat te doen. Zo schreef ook Hidde de Vries bij RTL-Z (lees hier). Maar de lichamelijke en psychische klachten die werknemers, studenten en in het algemeen de mens, lijkt te ervaren, zijn die wel gelinkt aan een burn-out of andere DSM categorie? De DSM (het boekwerk binnen de psychologie van waaruit wij classificeren) kent de term burn-out niet eens. En verzekeraars vergoeden het ook niet. Daarom loopt tegenwoordig de helft van Nederland met de stempel depressie of dysthyme stoornis rond, want ja, dan krijgen ze tenminste nog wat terug van de verzekering. Maar dat is een heel ander verhaal.
Begrijp me niet verkeerd, de klachten of symptomen die bij een burn-out horen kunnen uitmondden tot zeer ernstige klachten. En dienen dus ook zeker serieus genomen te worden. Maar laten we niet te snel gaan labelen. En niet te soft zijn. Want we willen wel allemaal gezien worden als perfectionisten, strebers met het goede leven en van alles meegenieten. Maar zodra we in de grote boze wereld te maken krijgen met een tegenslag, dan vallen we om. HOEZO dan? Ik wil nou niet zeggen dat ik alles weet of het ei van Columbus heb uitgevonden. Maar als ik clienten in mijn praktijk krijg met deze klachten komen we vaak samen toch wel snel tot de conclusie dat men zich niet gehoord voelt, onbegrepen of eenzaam. Maar lieve mensen, dat is geen burn-out. Tuurlijk, als er niks wordt gedaan met deze hulpvragen, kunnen ze uiteindelijk wel tot een burn-out of mentale uitputting leiden.
In het artikel van Hidde komt het ook naar voren, we luisteren te weinig naar onze medemens. Maar, aan de andere kant, onze medemens communiceert zelf ook niet goed. In onze huidige Generatie X cultuur is de telefoon bijna vastgegroeid aan de hand, en daar komen ook veel klachten vandaan. En we communiceren er zeer zeker slechter door. Daarnaast worden onzekerheden uitvergroot en het aantal mensen dat zich eenzaam voelt stijgt enorm. Nee he, he, wat wil je als je schermtijd gemiddeld 4,5 uur per dag is…
Mijn wens is dan ook niet om ons te verschuilen achter labels als burn-out, quarter life crisis of een Generatie X probleem. Maar om meer te luisteren naar je eigen wensen & behoeften en deze eens duidelijk uit te spreken. Probeer niet continue online te communiceren, nee spreek je medemens, mede-student of manager persoonlijk aan. En een beetje stress is gezond. Dus ben niet hyperalert op klachten of symptomen. Kijk eerst kritisch naar jezelf, wat kun je zelf veranderen, waar heb je hulp bij nodig en schakel zo nodig een coach of psycholoog in alvorens je ziek thuis gaat zitten.
Hopelijk niet te betuttelend of belerend, maar ik wens gewoon dat we kritischer leren zijn!
Liefs,
Michelle