We zijn altijd druk. We zijn altijd gehaast. We willen alles beter, meer en grandiozer. En het liefste houden we alle touwtjes zelf in handen. Onzekerheden, onduidelijkheden, ze jagen ons allemaal angst aan. En daarom houden we alles angstvallig zelf onder controle. Maar dit kan ook zo zijn nadelen hebben, en stoten we door onze extreme behoefte aan controle, iedereen om ons heen verder van ons af.
Het leven in de Randstad jaagt me de laatste tijd veel angst aan. De verhalen van leeftijdsgenoten met een burn-out vliegen me om de oren. En de twintigers en dertigers met hun “perfecte leventje”, zijn zij nou wel echt gelukkig? En laat me dan nog niet eens spreken van de mid-dertigers, begin veertigers die gaan scheiden, in een depressie terecht komen, en hun mid-life crisis periode al in lijken te gaan. Het streven naar perfectie zorgt voor veel fakeness en opsmuk, onzekerheden en angsten, maar bovenal een eenzaam en geisoleerd bestaan.
We willen zo graag de perfecte baan, een fit en healthy bestaan, de perfecte vriend(in), de mooiste kleding en bijpassend lijf, de perfecte vriendengroep, voor een bepaalde leeftijd het perfecte huis, het beste salaris, en het liefste ook nog een beestje en een ring om de vinger of een baby… Onze drang naar perfectie en de bijbehorende controle die we hierbij uitoefenen op onszelf komt echter met een grote prijs. We gaan eraan onder door. Want, op de eerste plaats, is niemand perfect. En ten tweede, het nastreven, voor wie doen we dit? Om onszelf weer te vergelijken, en vervolgens weer meer en beter te willen. We zitten vast in een vicieuze cirkel.
Niets is goed genoeg, we komen verstrikt in een innerlijke strijd van controle en het najagen van perfectie. Stress, onzekerheid en uiteindeljk overspannenheid en depressie ten gevolge. Het vertekende beeld wat social media schetst, voedt ons ook. Want niemand heeft er zin in om elke dag door een depri downer berichtenfeed te scrollen. Maar worden we dan wel gelukkig van al deze perfecte (vaak bewerkte) lijven en hoofden? Of al die highlights?
Onze angsten voor afwijzing, het maken van fouten, tegenslagen of wanneer iets dan wel goed genoeg is, het zijn enkele voorbeelden van wat ik tegenkom van onderliggende gedachten ten aanzien van een controle behoefte of perfectionisme. De gedachten worden zo groot in ons hoofd, dat we ze bijna als een gegeven feit gaan zien. En daarom vinden we het ook zo moeilijk om die controle los te laten. Want we zijn het als vanzelfsprekend gaan zien. En we begrijpen dan vaak ook niet waarom we ons zo uitgeput of somber voelen. Want, we hebben toch alles? Maar toch is er een stemmetje in ons hoofd die ons blijft aanjagen.
Het loslaten van controle is het allermoeilijkste wat er is. Want we zetten die controle ook in om bepaalde gevoelens te onderdrukken of weg te houden. En als we dus die controle loslaten, komen we in grijs gebied terecht, we moeten gaan vertrouwen op iets waar we geen invloed op hebben. En dat vinden we, perfectie nastrevers, iets onnatuurlijks. We denken vaak dat controle ons rust geeft, maar eigenlijk worden we juist onrustig door alles wat we onszelf hierdoor opleggen. En als we de controle over emoties loslaten, wat gebeurt er dan?
Wanneer we leren loslaten, spontaner worden, gedachten en gevoelens leren kanaliseren, pas dan zal langzamerhand die onrust verdwijnen. Maar het is wel heel belangrijk om onderliggende patronen te (h)erkennen die jouw kerncognitie vormen van je controle en perfectie. Durf je angsten onder ogen te komen. Durf je emoties te omarmen en accepteren. En bovenal, ‘goed is goed genoeg’ .
Durf de controle terug te pakken over je gedachten, gevoelens en gedrag, en laat los!
Liefs, Michelle