“Jouw hoofd vol zorgen; Heeft je volledig in zijn macht; Voor de dag begint, ontbreekt bij jou de kracht. Je bent op zoek naar antwoord, die je niet vinden zal; Je moet alleen keihard vechten en geloven: ik kom uit dit dal. In een dag geloven, die je nu nog lang niet ziet; Geloven in jouw eigen kracht, ook al zie je die nu niet.” (Lintje schrijft)
Het is november. De dagen worden steeds korter, donkerder, guurder en killer. De blaadjes vallen van de bomen. Onze lijven worden meer ingepakt en automatisch worden onze gedachten negatiever. Tijd voor de winterdepressie. Konden we maar net als een beer in Winterslaap, of overwinteren in een warm land en zo deze gure periode in Nederland overslaan. Mensen met aanleg voor winterdepressies zouden het niets liever willen. Maar er zijn ook tal van mensen met chronische depressieve klachten die het gehele jaar door in een donkere, grijze, kille wereld rondlopen.
Volgens het Trimbos krijgt 1 op de 5 volwassenen ooit in zijn leven te maken met depressieve klachten. En de klachten blijven ook steeds langer bestaan of komen terug. En in de huidige maatschappij wordt men in het algemeen steeds somberder en lijkt steeds lastiger te vinden om uit een (diep) dal te komen. We raken ook steeds meer overprikkeld door alles om ons heen. En heel eerlijk, we worden ook steeds harder, relaties worden makkelijker verbroken, het aantal ziektes neemt toe en de wereld wordt steeds drukker. Dus er komen ook meer factoren die van invloed zijn op onze gemoedstoestand.
Maar hoe komen we er weer uit? Een klein dipje hebben we allemaal wel eens en dan laden we onze batterij weer op door even uit de hectiek van alledag te stappen. Een winterdip is ook bekend bij velen, dan zoeken we de zon op en krijgen een Vitamine D boost (al denk ik dat die witte stranden, cocktails en half ontblote lijven ook veel doen). Maar soms zit je echt helemaal vast, lijkt de wereld steeds donkerder te worden, gedachten steeds deprimerender en gevoelsmatig lijk je steeds verder af te vlakken.
Dan is het tijd om hulp te zoeken. De stap naar de huisarts of therapeut vindt men vaak nog te groot. Maar een dierbare kan je ook goed helpen. Durf je kwetsbaar op te stellen. Durf te praten over die negatieve gedachten in je hoofd. Want geloof me, jij bent echt niet de enige die weleens wakker werd of onder de douche stond met de gedachte “wat zou het fijn zijn als ik er niet meer was”. Het is als omgeving dan wel heel belangrijk om niet meteen in standje crisisdienst te schieten, maar empathisch te reageren en goed door te vragen. Iemand met depressieve klachten zit soms al zo diep, dat een uitweg de enige oplossing lijkt. Maar diep van binnen wil men dit niet.
Enkele tips. En nee, je hoeft niet alles te doen, en ook niet meteen alles tegelijk. Maar kijk eens of je kleine doelstellingen voor jezelf kunt stellen. Die lat wat minder hoog te leggen en simpelweg je routine te doorbreken. Probeer naar buiten te gaan. Een wandeling te maken in de natuur, of slechts een blokje om en kijk omhoog, laat je zintuigen het werk doen. Beweging is altijd een goed idee, en dit betekent echt niet dat je als een bezetene tekeer dient te gaan in de sportschool. Nee, wandelen, fietsen of een stukje hardlopen is ook goed. En in plaats van meteen te grijpen naar Netflix, probeer eens buiten je comfort zone te treden, een boek te pakken, of een docu te kijken.
Zoals ik al eerder schreef zit je vaak diep verzonken in je eigen gedachten, en zijn deze zo donker dat er een soort zwaarte op je leunt. Durf die gedachten uit te spreken, of althans op te schrijven. Door ze concreet te maken kun je ze wellicht ombuigen en een start maken om uit die negatieve spiraal te komen.
Mocht je na enkele weken nog steeds geen vooruitgang boeken durf dan ook toe te geven aan hulp van een professional. En als je echt plannen hebt om eruit te stappen, neem dan contact op met de crisisdienst of de zelfhulplijn.
En besef, om van het mooie uitzicht bovenop de berg te genieten, dien je eerst door het diepe dal omhoog te klimmen.