De termen vliegen je om de oren tegenwoordig. Met name rondom mijn eigen generatie (en dan specifiek in de Randstad) doen we graag mee aan Hypes. Poeh. Worden we heel recalcitrant van. Of toch heel praktisch? Lekker categoriseren en labelen, wordt je zo hupsakee in een hokje gestopt, hoor je toch nog ergens bij! Kun je jezelf (eindelijk) identificeren met de zoveelste nieuwe term. En dat geeft ons controle. Want zeg nou zelf, DAT is wat wij rupsjes nooit genoeg het allerliefste hebben: de touwtjes in handen. Weten waar we aan toe zijn. Lekker uitstippelen die hap, en ondertussen doen alsof we de spontaniteit zelf hebben uitgevonden. En iets waar we slecht op gaan: tegenslagen. Want die ‘lack of control’ vinden we maar lastig, en maakt ons vaak een emotioneel weekdier. Maar ho ho, dat janken doen we niet publiekelijk, want we tonen niet graag onze kwetsbaarheden, wij power animals. Hoezo tegenstrijdig.. Want we willen wel graag overkomen als lieve softies, en vegan zijn, en hip en milieu bewust en niet te vergeten vredelievend voor de mede-mens.
Als ik bovenstaande lees vind ik het niet zo gek dat tegenwoordig bijna de helft van mijn eigen generatie overprikkeld is. De frustratie druipt ook van de intro af. Want ja, ook ik ben overprikkeld. Doelen nastreven, continue overal ‘ja’ op zeggen, alle ballen hoog houden (lees: sociaal, workwise, familie, sporten, woningjacht, uiterlijk, de liefdesperikelen, gezondheid,etc) en maar op standje ‘gas geven’ blijven staan. Tot een paar weken geleden. Mijn lichaam hield er gewoon mee op. “Nee joh, ik heb gewoon een griepje” grapte ik gekscherend. Maar nee hoor, 2 artsen gezien in een week en 2 antibiotica kuren zijn we verder. “Te veel stress, zorgt voor ontstekingen door uw hele lijf. Het wordt tijd om eens een stapje terug te doen. Misschien eens die adviezen opvolgen die je je clienten geeft”. HALLO confrontatie!
Al eerder schreef ik een blog over kwetsbaarheid (zie hier) en probeer ik meer stil te staan in het hier & nu en meer mijn emoties en ‘zachte’ kant te tonen. Maar alsnog krijg ik vaak te horen “volgens mij zien mensen niet wie jij echt bent”; en geloof me, het is echt een dooddoener op je (zoveelste) Tinder-date. En tijdens client gesprekken hoor ik het ook vaak terug. Dat men hier tegenop loopt: de ECHTHEID. Want ja, we zijn zo druk met hollen en jagen, dat we niet onszelf laten zien. We hebben muren om onszelf heen gebouwd uit angst gekwetst te worden en willen liever die perfecte versie van onszelf laten zien in de huidige maatschappij waar alles al bij een aanblik wordt (af)gekeurd.
Samen met mijn eigen generatie krijgen we genoeg te maken met beoordelingen, labels en stress. Het aantal leeftijdgenoten dat thuis zit met een burn-out of dit al heeft meegemaakt, is ongekend. Alles moet NU gebeuren; terwijl we vergeten dat dingen vaak gebeuren op het juiste moment, wanneer de tijd er rijp voor is. En dat we hier dus juist geen controle over hebben. We labelen alles heel negatief, terwijl we ook onze generatie ‘probleempjes’ kunnen omarmen en ervan kunnen leren. Want ja, instorten is de weg naar verandering! Begrijp me niet verkeerd, ik wens niet iedereen een burn-out toe, maar ik hoop wel dat mensen gaan inzien dat falen, tegenslagen of problemen een keerpunt kunnen betekenen. En dat ze hier alleen maar sterker uit kunnen komen.
Wanneer we leren loslaten en accepteren, zullen we ook kwetsbaarder zijn. En zullen we inzien dat we niet continue op mach 10 door hoeven gaan. Dat we niet perfect zijn, en ook geen perfectie moeten willen nastreven. We kunnen niet alle ballen hooghouden en hoeven ons ook niet te conformeren aan alle hypes of labels. We zouden onszelf een enorm plezier doen als we eens wat taboe’s zouden doorbreken. Dus, omarm je kwetsbaarheid, je softness, of je gekheid, of whatever. Maar durf te leven, te genieten. Wat dat vergeten we nogal vaak. Omdat we zo hard aan het hollen zijn. De zaligheid van het niets doen, echt genieten. De Italianen hebben er de prachtige quote ‘Il dolce far niente‘ voor.
Het is december, een van de drukste maanden van het jaar. Juist nu reflecteren we op het afgelopen jaar. Zijn we al druk met doelen voor het nieuwe jaar. Willen we nog even gauw een aantal laatste dingen van dit jaar afstrepen. Diners, cadeautjes, feestjes. Ja hoor, ook een weer flink aan het streven. Maar lieve dertiger, zullen we deze maand niet eens stilstaan bij onszelf. Trots zijn op jezelf, die liefde die je zo graag aan anderen geeft, eens aan jezelf gunnen. Deze maand eens echt genieten van die kerstboom, je dierbaren en uit die comfort zone van presteren stappen.
Ja, lief Rupsje Nooit Genoeg, doorbreek eens je gedachtenpatroon vol met doelen en ambities. Omarm je tegenslagen, leer te leven met een beetje stress, en bovenal wees trots op jezelf!
