[fusion_text]
Gisteren heb ik een lezing bijgewoond van The School of Life in de Lutherse Kerk. Florien Vaessen, voormalig manager van de ABN-AMRO, sprak hier “Over leven in een burn-out samenleving” als ervaringsdeskundige en om meer aandacht omtrent burn-out aan de orde te brengen. Florien heeft een boek geschreven ‘Op de bank’ , wat we na de lezing ook mee naar huis mochten nemen. De lezing sprak me erg aan, met name het stuk over bewustzijn. Er is namelijk een individueel bewustzijn nodig, je moet namelijk zelf opmerken dat er sprake is van overspanning of burn-out gerelateerde klachten. Maar Florien sprak ook over een collectief bewustzijn. En dat is nou precies waar het schuurt! Een op de zeven werkende mensen heeft burn-out gerelateerde klachten en zit thuis. Dat is echt een schrikbarend aantal, dus ik vind zeker dat er een collectief bewustzijn moet worden aangewakkerd. Het blijkt zelfs dat zzp’ers ongeveer 50% minder last hebben van burn-out gerelateerde klachten. Maar wat kunnen wij als maatschappij doen aan dit probleem? Kunnen we (corporate) organisaties uitnodigen ook eens zo’n lezing bij te wonen? Of dient men op een nog hoger niveau ingelicht te worden over dit probleem? Uit het verhaal van Florien kwam ook naar voren dat er preventief al veel aan gedaan kan worden. Zo hoeft er enkel maar naar de statistieken te worden gekeken. Als men namelijk 3 keer per jaar kortdurend ziek is (vanwege uiteenlopende oorzaken als keelontsteking, griep of whatever), dan is het voor ongeveer 60% zeker dat men binnen 3 jaar langdurig ziek wordt en uitvalt. Best bizar toch? Dat zou eigenlijk inhouden dat werkgevers en bedrijfsartsen gewoon beter het ziekteverzuim in de gaten dienen te houden en vervolgens samen met de (zieke) werknemer dient te onderzoeken hoe de werkvreugde verbeterd kan worden. En dat is nou precies waar het vaak misgaat. Werkgevers of leidinggevenden vragen aan werknemers wat ze nodig hebben, wat ze willen om de werkvreugde te verbeteren. En werknemer antwoordt hier braaf op, hoopt op verbetering, maar in werkelijkheid verandert er niets. Er worden loze beloftes gedaan, want het is nou eenmaal niet zo simpel om een ‘log’ mechanisme en werkwijze binnen een organisatie te veranderen. Dus collectief bewustzijn bereiken, is nog niet zo makkelijk. Er wordt wel steeds meer aandacht aan geschonken. Zo ook bijvoorbeeld door SPOILER ALERT! Sophie Hilbrand die een nieuw programma ‘In de mentale kreukels’ aan het maken is, en gisteren tijdens de lezing ook opnames maakte. Ook Sophie is een ervaringsdeskundige, zelf heb ik ook met overspanningsklachten te maken gehad en laten we eens eerlijk naar onszelf kijken, het is denk ik voor veel mensen heel herkenbaar. En onze eigen situatie verbeteren, dat lukt ons (meestal) altijd wel, maar hoe kunnen we ervoor zorgen dat er op maatschappelijk niveau iets verandert?
Aangezien ik geen orakel ben en hierop het antwoord niet heb, wil ik nu weer terug naar het individueel bewustzijn. Een van de dingen waaraan je kunt merken dat er iets mis op jouw afdeling of binnen jouw organisatie, is zoals Florien zei, gewoon simpelweg opmerken dat er zieke werknemers zijn. Daarnaast zijn er allerlei lichamelijke, emotionele en gedragsmatige signalen die je bij jezelf kunt opmerken waaruit je kunt opmaken dat er sprake is van overspanning. Totdat je uiteindelijk in de modus van de automatische piloot komt te zitten en de wereld in een soort van ‘waas’ aan je voorbij trekt. Florien noemt dit de corporate robot-modus. Je blijft maar overal ‘ja’ op zeggen en doorgaan, maar echt effectief functioneren doe je niet meer. Maar wat zorgt nou voor een burn-out? Dat kan een veelheid aan factoren zijn. En in de huidige maatschappij niet alleen maar werkgerelateerd. Zeker in mijn eigen generatie voel ik de druk in mijn directe omgeving. We moeten snel afgestudeerd zijn, vervolgens moeten we direct een baan hebben, in die bewuste baan moeten we keihard presteren en doorgaan. Daarnaast willen we ook nog eens een fit en gezond leven dus focussen we op sport en voeding. Willen we naast onze full-time baan ook een full-time sociaal leven en zijn we ongeveer vastgekleefd aan onze telefoon om social media te checken. Ik vind het niet gek dat we dan op een gegeven moment uitgeput raken. Maar als we gericht stil staan bij het werken zijn er specifieke energievreters die voor overspanning kunnen zorgen:
– Een gebrek aan sturingsmogelijkheden;
– Te hoge taak-eisen;
– Gebrekkige sociale steun;
Daar tegenover staan de energiebronnen:
– Het hebben van autonomie;
– Het ontwikkelen en ervaren van competentie;
– Een gevoel van verbondenheid op de werkvloer;
Als je beide lijstjes vergelijkt, zie je dat ze eigenlijk hetzelfde zijn, maar de een positief geformuleerd, de ander negatief. Kijk eens voor jezelf of de drie energiebronnen voor jou zelf in voldoende mate aanwezig zijn in jouw functie. En kijk vervolgens eens of je de laatste tijd veel last hebt van lichamelijke klachten, of dat je merkt meer emotioneler te zijn. Ben je daarnaast ook nog eens in de robot-modus terecht gekomen, dan is het voor jou tijd om hulp te zoeken.
Er heerst ook nog vaak een taboe op burn-out. Collega’s en vrienden reageren anders tegen je, gedragen zich zelfs helemaal anders ten opzichte van jou. Mensen vinden sowieso het woord ‘ziek’ vaak eng, weten niet hoe ze ermee om moeten gaan. Maar een simpel ‘hoe gaat het met je?’ en gewoon normaal gedrag is vaak het beste. Doch geldt ook hierbij, dit is voor ieder individu weer anders. Want hoe de klachten zich bij jou openbaren en hoe jij hiermee omgaat, doe je op je eigen manier. Iets wat voor mij werkte, bijvoorbeeld mindfulness en hardlopen, hoeft helemaal niet voor jou te werken. Het is belangrijk om dicht bij jezelf te blijven en hopen op een goed steunend netwerk, zowel in je persoonlijke leven als op je werk. Ik ben heel benieuwd naar het boek van Florien en kan het jullie op voorhand al aanraden, zeker na haar lezing.
Mocht je nou vragen hebben hierover of bij jezelf merken dat je wellicht overspannen bent of last hebt van burn-out gerelateerde klachten, neem dan gerust vrijblijvend contact met me op.
Liefs,
Michelle[/fusion_text][fullwidth background_color=”” background_image=”” background_parallax=”none” enable_mobile=”no” parallax_speed=”0.3″ background_repeat=”no-repeat” background_position=”left top” video_url=”” video_aspect_ratio=”16:9″ video_webm=”” video_mp4=”” video_ogv=”” video_preview_image=”” overlay_color=”” overlay_opacity=”0.5″ video_mute=”yes” video_loop=”yes” fade=”no” border_size=”0px” border_color=”” border_style=”solid” padding_top=”0″ padding_bottom=”30″ padding_left=”0″ padding_right=”0″ hundred_percent=”no” equal_height_columns=”yes” hide_on_mobile=”no” menu_anchor=”” class=”” id=””][/fullwidth]