“Ik ga hier kei hard aan werken dit jaar!” “Ik word de beste versie van mezelf!” “Dit jaar ga ik nog beter worden!” “I want more, bigger, better!” Enkele quotes van goede voornemens die we elk jaar opwerpen in januari. En ik word er moe van. Begrijp me niet verkeerd, goede voornemens zijn niet verkeerd, maar in de huidige prestatiecultuur, wordt zelfs DIT een hype. En ik ben er klaar mee.
De laatste tijd beginnen mijn nekharen zo’n beetje van alles recht overeind te staan als iemand komt aanzetten met een nieuw verworven doel in zijn/ haar leven. Nu woon ik dan ook in HET episch centrum van hypes en de nieuwste cultuurrages (lees: Amsterdam). En krijg ik om de week een nieuw ontdekte hype om mijn oren. En zo rondom de feestdagen en het nieuwe jaar lijkt dit in extreme mate de orde van de dag te zijn. Nu ben ik zelf ook redelijk gevoelig en impulsief, maar ik merk alleen dat ik er een beetje kriegelig van word. Ik loop als een soort Grinch af te geven op iedereen die als een blij ei, stuiterend aan het nieuwe jaar begint, terwijl ik zelf nog bezig ben Q4 correct af te ronden en alles administratief recht te trekken. En dan hebben we het nog niet eens over mijn prive leven. Oftewel, ik hang nog met een been in 2018.
Zoals ik al hierboven aangeef ben ik all in the game om gewoonte patronen te doorbreken en ben ik (zeker vanuit mijn beroep) er helemaal voor om negatieve gedragingen te veranderen en aan jezelf te werken. Maar tegenwoordig kom ik steeds meer Millenials in mijn spreekkamer tegen die bigger, better & more willen, keer op keer. En telkens als ze een nieuw doel hebben gerealiseerd, zijn ze welgeteld 5 seconden trots op zichzelf, of ping de prestatiedrang, eenzaamheid of doelloosheid komt alweer om de hoek kijken. Weemoedig kijk ik ze dan aan en denk terug aan hoe ik er zelf 5 jaar geleden voorstond. Zeker, ik was ook streberig en perfectionistisch, en ja ook ik ben tegen een overspanning aangelopen. Maar als ik zie dat tegenwoordig burn-out al een hype lijkt te worden (zie artikel Volkskrant 07-01-2019), begin ik me ernstige zorgen te maken.
Telkens maar meer willen, continue ambities verleggen, nergens tevreden mee zijn en alle ballen willen hooghouden. En het wordt ook aangewakkerd door de politiek met de huidige eisen & maatstaven omtrent studeren. Op social media wordt ook een vertekend beeld geschetst en een ideaalplaatje van de man of vrouw gepresenteerd. Alles lijkt te kunnen en steeds verbeterd te moeten worden. En daar heb je het al, ‘moeten’. Het gevreesde woord van eenieder die wel eens met overspanning of psychische klachten te maken heeft gehad.
Daarom heb ik het even gehad met goede voornemens en doelen stellen voor onszelf. Probeer, in plaats van eisen aan jezelf te stellen, eens wat vaker stil te staan bij wat je het afgelopen jaar hebt bereikt, ben dan trots op jezelf, en probeer dan niet in de valkuil te stappen van “dit moet ik het komende jaar overtreffen”. Nee, zeg eens wat vaker Fuck it en geniet. Leef je leven. Geniet van je dierbaren. Probeer niet die beste partner, beste vriend/vriendin, beste collega, beste werknemer, beste papa/mama of beste whatever te zijn. Nee, probeer jezelf te zijn. Kijk naar wat er vandaag aan je gegeven wordt. Of je “gewoon, gewoon kunt zijn”. We hoeven niet alsmaar bigger, better & more. Tevreden kunnen zijn met een glimlach die je nu zelf op je gezicht tovert, want geluk zit in de kleinste dingen.
Ik ga proberen me minder af te zetten tegen alle hypes en cultuurrages en gelukkig te zijn met mezelf en alles wat er nu al in mijn leven is. Dat is mijn goede voornemen van 2019 (ojee, spreek ik nu mezelf tegen!). De allerbeste wensen, dat dit jouw jaar mag worden! En wil je nou een keer samen met mij kijken hoe jij los kunt komen van die prestatiecultuur of dat eeuwige perfectionisme? Neem dan gerust contact met me op.
Liefs,
Michelle