Zoals jullie weten behandel ik onder andere trauma’s en somberheidsklachten. De cijfers omtrent PTSS (Post Traumatische Stress Stoornis) en Depressie liegen er niet om. Voor velen is de wereld vaak omgeven door een donkere, zware, grijze deken. En pas als rockbottom wordt geraakt, komt een hulpverlener een beeld. En dan begint het helingsproces, maar soms, wordt de wereld eerst zwart..
Binnen mijn eigen praktijk, maar ook de huisartsenpraktijken waar ik actief ben kom ik veel mensen met PTSS of depressieve klachten tegen. Geregeld bestaan beide diagnoses naast elkaar. Het een sluit het ander namelijk niet uit. Volgens de cijfers maakt over de Nederlandse bevolking ongeveer 80 % een heftig incident mee, daarvan ontwikkelt 10 % daadwerkelijk PTSS. En meer dan de helft van de mensen zonder behandeling heeft na 5 jaar nog ernstige klachten (link).
Sinds 2018 word ik door RaNed en Merk hoe Sterk ingezet als traumapsycholoog. Grote trajecten over heel Nederland, allen even ingrijpend en veelal schrijnende verhalen. Voor deze trajecten kom ik vaak bij de mensen thuis en raak nauw betrokken in de levens van deze mensen. En hierdoor is het soms lastig om deze trajecten niet te dichtbij te laten komen. Want los van het feit dat deze trajecten gekoppeld zijn aan grote ongevallen, verlopen deze trajecten niet altijd even soepel.
In het begin van een traumatraject wordt er vaak niet direct traumatherapie ingezet, iemand verkeert nog in shock en dient eerst de ‘normale’ klachten en consequenties op eigen kracht te aanvaarden en verwerken. Als er dan resterende psychische klachten blijven bestaan, wordt het traumatraject ingezet en kom ik in beeld. In het begin komen advocaten, verzekeringen, maatschappelijk werkers, letselschade medewerkers etcetera wel al in beeld. Een therapeut dus wat later. Voor de clienten zelf, is het een grote rollercoaster. Je maakt iets mee wat de rest van je leven verandert, en er komt super veel op je af. Probeer tijdens deze rollercoaster aan emoties, afspraken, verplichtingen en ook nog eens al die nieuwe mensen, het overzicht mentaal te behouden.
Zoals ik al vaker heb beschreven is de zorg in Nederland, en dan spreek ik vanuit mezelf met name over de GGZ, schrijnend. Het draait veelal om geld en welke professionals zetten we in. Hierdoor komt echter de acute zorg, die zo nodig is in traumatrajecten, in het gedrang. Er worden keuzes gemaakt door verzekeraars en letselschade behartigers, en dan komt het nogal eens voor dat er maar een beperkt aantal uren beschikbaar zijn. Dus je hebt net het vertrouwen opgebouwd met je client, en dan kun je alweer stoppen, je kunt begrijpen hoe ongunstig is dit voor een traumabehandeling.
Het zou gunstiger zijn als de lijntjes tussen behartigers, clienten en behandelaars kort worden gehouden. Nu merk ik zelf dat de bedrijven waar ik mee samenwerk dit gelukkig wel doen. Maar zelfs daar, stagneren trajecten als nog. En daar kan ik dan wakker van liggen. Want je hebt te maken met clienten die al in zo’n kwetsbare situatie verkeren, en dan moet je ook nog eens wachten op een goedkeuring van bovenaf.
Los van hoe ik hier als behandelaar mee omga, zijn er ook vrienden en familieleden van nabestaanden van een ingrijpende gebeurtenis. Hierboven beschrijf ik al dat je hele leven op zijn kop staat cq verandert na zo’n situatie. Je kunt niet meer terugkeren of het veranderen. En de omgeving vindt het vaak lastig om hierin mee te bewegen. Clienten verkeren in een dusdanige kwetsbare situatie, dat het minste of geringste kan uitmonden in een conflict. Clienten willen niet in een slachtofferrol blijven hangen, maar dit is vaak ook sterk afhankelijk van hoe je omgeving met ze omgaat.
Traumabehandelingen zijn mijn zwaarste, maar tevens ook de trajecten waar ik de meeste voldoening uit haal. Maar wat er bij komt kijken kan nog veel in verbeterd worden. Daarom ben ik blij met de mensen die zich bij RaNed en Merk Hoe Sterk inzetten voor dit soort trajecten, die ook zo nauw betrokken zijn, en alles geven.
Liefs,
Michelle