“Not every day has to be better than the last. Healing is the type of thing that comes and goes, wilts and grows. A breath must leave you before another can fill your lungs.”
i.e. Bowman Poetry ~ The Evolution of a Girl
Het afgelopen jaar (of misschien wel de afgelopen twee jaar) hebben voor mij persoonlijk in het teken van groei gestaan. Ook al zag ik dit in het begin zelf niet zo. Nee, ik zag het eerder negatief dan positief. Alle gebeurtenissen zag ik als grote tegenslagen, het maakte me steeds onzekerder en ik sloot me op een gegeven moment zelfs voor alle emoties af. Wel zo makkelijk, kun je namelijk doorgaan en doen alsof alles ‘goed’ gaat. Maar, op een gegeven moment bereik je een punt, dat het echt niet langer zo door kan gaan. Een soort van eye-opener. En zoals het vaker gaat met cliches, dan zie je alles vanaf de andere kant. Dan zie je het als leermomenten, waar je van kunt helen en groeien. Waar je zelfvertrouwen weer van gaat aansterken, je je emoties weer durft toe te laten, en je gaat bloeien. Want zoals Willem de Ridder al zei “Angst en liefde zijn twee kanten van dezelfde medaille. Zij kunnen zich niet tegelijkertijd manifesteren”.
En dus waren de afgelopen jaren mijn rollercoaster jaren. En ze waren heus niet zo slecht. Maar je merkt, naarmate je dichter bij de top van de berg komt, hoe diep je dal was. Krampachtig iets proberen na te streven, emoties onderdrukken en mijn grootste angst: afwijzing. En dan loslaten, ook niet mijn sterkste kant. Want hoe meer afwijzing, hoe krampachtiger ik ergens meer energie in zal willen steken. Al eerder heb ik persoonlijke blogs geschreven over controle en jezelf zijn.
Binnen mijn praktijk kom ik vaak gelijk gestemden tegen, we lopen vaak tegen dezelfde problemen aan. Echter, het is makkelijker om advies aan anderen te geven dan om je eigen gedachten, gevoelens en gedrag te veranderen. Het lijkt me toch steeds beter af te gaan, en ik zie 2020 dan ook als het jaar waarin ik mezelf weer ben. Begrijp me niet verkeerd, ik ben de afgelopen jaren ook mezelf gebleven, maar door de dingen die ik heb meegemaakt en nog moest verwerken, had ik geen ruimte om echt volledig mezelf te zijn.
Door open te staan voor mijn emoties, en dan met name ook de minder prettige gevoelens en de daarbij behorende negatieve gedachten, heb ik leren helen en het allerbelangrijkste, leren loslaten. Door samen met externe hulp te kijken naar wat specifiek de kerncognities waren rondom thema’s als afwijzing en controle, heb ik meer geleerd over mezelf en kan ik nu positiever kijken naar bepaalde situaties van de afgelopen jaren. Iedereen heeft een coach of psycholoog nodig in zijn/ haar leven, die met een helicopter view objectief samen met jou kijkt naar bepaalde thema’s in je leven. Het taboe van hulp accepteren dient doorbroken te worden. Durf je problemen en emoties recht in de ogen aan te kijken, en pak ze aan.
Er zullen zeker nog momenten van tegenslagen zijn, en verwerking is ook niet iets waar je dagelijks mee bezig bent. Maar ik omarm mijn kwetsbaarheden, onvolmaaktheden en minder leuke karaktertrekken tegenwoordig. Want ze maken mij uniek, en ook in staat om beter te relativeren.
Samen kunnen we groeien en bloeien, lachen en huilen en bovenal, die top van de berg bereiken! Durf de controle terug te pakken over je gedachten, gevoelens en gedrag, en wees jezelf!
