Tegenover me zit een huilend, naar beneden kijkend meisje van 19 jaar. Ze is nerveus, gespannen, durft haar verhaal niet goed te doen. Uit haar verhaal blijkt dat ze seksuele handelingen tegen haar zin heeft gedaan. Alweer enkele maanden geleden, maar ze durft er nu pas voor uit te komen. Het raakt me, want ze is niet het eerste meisje dat ik zie in de afgelopen tijd. Samen met haar heb ik de afgelopen maanden een enorme toename gezien in seksueel geweld tijdens Covid-19. Er zijn veel illegale feesten, er wordt veel meer gedronken en geexperimenteerd met drugs. Daarnaast is er minder sociaal contact, dus frustraties lopen op en behoeften nemen toe. En dat is blijkbaar een vrijbrief onder jongeren om over grenzen te gaan..
In mijn blog maak ik geen gebruik van client verhalen, ik vervorm ze dusdanig dat ze niet herleid kunnen worden naar echte clienten uit mijn praktijk.
In het begin van de gehele corona pandemie schreef ik voornamelijk over overbelasting van de zorg en hoe het allemaal bij mezelf ging. Maar er gebeuren een heleboel dingen ten tijden van crisis. Een andere zorgelijke ontwikkeling is namelijk de toename aan seksueel geweld (lees erover hier, hier en hier). De politiek heeft zich er zelfs tegenaan bemoeit, maar of dit op korte termijn iets gaat helpen, ik vraag het me af. Want de mentale zorg vind ik persoonlijk ook nog steeds het niet beschreven kindje tijdens deze pandemie.
In mijn eigen praktijk en op de huisartsenpraktijken waar ik werkzaam ben zag ik een enorme toename van aanmeldingen van vrouwen tussen de 18-25 jaar die slachtoffer zijn geworden van seksueel geweld. Jonge vrouwen die er bijna niet over durven praten, die daarnaast ook soms denken dat het hun eigen schuld is. Dat men zich schaamt na een dusdanig incident is bekend en dat men er vaak pas veel later mee naar buiten treedt, is ook bekend. Toch vind ik het een schrikbarende ontwikkeling. Jongeren hebben het al zwaar in deze tijden, zijn al (mentaal) kwetsbaar, kunnen niet het leven leiden wat ze graag willen en worden ook hard geraakt door maatregelen.
Maar hoe ga je hier nou mee om als je zelf slachtoffer bent of iemand kent die slachtoffer is. Ik vind het voornamelijk dapper dat deze vrouwen (en mannen) de stap zetten om hulp te zoeken. Dit gebeurt zoals ik schrijf, namelijk veel te laat. Dus in het begin loopt men hier zelf mee te worstelen. Emoties schieten alle kanten op en soms zijn er ook fysieke klachten. Ook ben je vaak bang voor reacties uit je omgeving. Zeker onder jongeren is er veel sprake van sexting & online shaming en wordt er onderling veel gepraat.
Het is toch belangrijk om hulp te zoeken. Een luisterend oor te vinden bij vrienden/ familie en daarnaast bij een hulpverlener. Dit kan ook anoniem bij het Centrum voor Seksueel Geweld. Het is vaak lastig om deze eerste stap te zetten, dus je kunt er ook voor kiezen om je verhaal op papier te zetten en via de chat contact te zoeken. Ook kun je er voor kiezen je verhaal op te schrijven en dan even te laten rusten. Je hoeft niet meteen aangifte doen, er is een speciale hulplijn bij de politie om vrijblijvend je verhaal te doen. Bij de huisarts kun je terecht om bijvoorbeeld in contact te komen met een psycholoog. Dan ga je weer werken aan je herstel. Het loslaten van de negatieve ervaring en vertrouwen opbouwen in jezelf en de maatschappij.
Vergeet niet, elke seksuele ervaring die jij als ongewenst of negatief ervaart, is niet oke en mag je je tegen verzetten.
